शान्तिटोलका नानीहरू
नजिकै एउटा खाली कम्पाउन्ड बाँकी थियो। त्यहाँ पनि जग्गावालाले घर बनाउन सुरु गर्यो। जग खनेर पिल्लर उठायो। खेल्ने ठाउँमा घर बन्न लागेकाले नानीहरू चिन्तामा थिए। ठूला मानिसलाई यस्ता कुराको चिन्तै थिएन।
यो शान्तिटोलका भाइबहिनीहरूको कथा हो।
स्कुलबाट आएर नानीहरू किताब थन्क्याउँछन्। खाजा खान्छन्। उनीहरूलाई खेल्न हतार हुन्छ। एउटा घरबाट अभया र विनय निस्किछन्। अर्कोबाट भानु र अनन्त। अनि अर्कोबाट चञ्चला र बल्लभ बाहिर आउँछन्। आलोक, भूपाल र गायत्री पनि बाहिर आउँछन्। हेर्दाहेर्दै गल्लीको त्यो भित्री सडक भरिन्छ। शान्तिटोलका नानीहरूको बेलुकाको दैनिकी यसरी नै चल्छ।
‘आज के खेल्ने है साथी’ अभयाले सोधिन्। अनन्तले भने, ‘फुटबल खेल्ने नि ! फुटबल सबैले खेल्न जान्दछन्। सजिलो पनि हुन्छ।’
नानीहरू धेरैजसो बल खेल्थे। कहिलेकाहीँ क्रिकेट पनि खेल्थे। आलोकले बलिङ गर्दा अस्ति विनयको घुँडामा लाग्यो। विनय निकै बेर रोए। बाबाले घर लगेर मालिस गरिदिनुभयो। त्यसपछि निकै दिन विनय खेल्न आएनन्।
त्यसपछि आलोक क्रिकेट खेल्न हच्किए। साना भाइबहिनी खेल्न आएका बेला उनीहरूले क्रिकेट खेल्न छाडे। फुटबल खेल नै उनीहरूलाई सजिलो लाग्यो।
